Zondagmiddag.
Nat, koud weer. Geschikt voor een spelletjesmiddag.
Vooral nu in coronatijd en met weinig sociale contacten, biedt een spelletje uitkomst.
Een glas wijn, een schaaltje nootjes binnen handbereik en een poes op een krant als toeschouwer naast je op tafel.
Vrouwlief pakt een beker boordevol dobbelstenen en neemt er een aantal uit.
“Wi’j noe’n keer yahtzee met mie spöll’n?”
En heel verleidelijk, om mij over de streep te trekken, want ze weet dat ik een schijt hekel aan het spel heb, vraagt ze:
“Tô één kee’ má?”
Ik zucht en kijk berustend.
Met een zwierig gebaar en een genoegzame blik legt ze het yahtzeenotitieboekje met pen voor mijn neus.
“26 januari 2014,” lees ik.
Voor het laatst gespeeld.
Ik heb namelijk de eigenaardige gewoonte om bij elk spel de datum op te schrijven.
De stenen worden flink geschud en belanden daarna kletterend onder een omgekeerde beker op tafel.
Poes volgt aandachtig geïnteresseerd het spel.
Plotseling met een machtige klap van haar rechterpoot slaat ze een dobbelsteen van tafel …..…
Jawel!
Onder de koelvriescombinatie!!
Met een breinaald, op mijn buik, weet ik de steen te bemachtigen.
Het spel gaat verder.
Zonder poes.
Het verloop gaat fantastisch.
Hoge scores volgen elkaar in razend snel tempo op.
Bij de vierde beurt bereik ik al de topscore.
50 punten!
Ook vrouwlief gaat het voor de wind.
Waar ik zelden boven de 200 punten kom, behaal ik nu maar liefst 326 punten!!
Mijn liefste blijft met 293 niet ver achter.
Einde spel.
….
Een moment van stilte.
….
Ze staart voor zich uit en kijkt mij dan recht aan.
….
Ik: “Is t’er wat?”
Zij: “Vie hebt neet goôd edoane.”
Ik: “Hè? Wa hew neet goôd edoane?”
Zij: “Yahtzee möt met vief dobbelstene spöld wor’n en neet met zesse!!!”
…..?
…..!
Casper Bruinink