Geachte genodigden, lieve mensen,
Inmiddels zijn we weer gewend aan veel mensen bij elkaar en houden we al een tijdje geen 1,5 meter afstand meer. Soms merk je het nog aan het zoenen. Drie keer is achteraf gezien wel wat veel en het staat toch ook stoer of charmant om een box of hand op het hart te geven? Wij mensen wennen snel. Gelukkig maar, anders had ik hier weer in een lege hal moeten staan. Al weet ik zeker dat Dika dan wel weer met mij mee was gegaan. Toch Dika? Gezellig dat jij en dat u er weer allemaal bent!
Evenementen en uitgaan zijn ook weer populair en daar kan de politie over meepraten, net als de brandweer die niet genoeg kan oproepen om geen eigen energiebesparende, brandgevaarlijke dingen te doen. Zij hebben het maar druk met ons. Zij waken over onze veiligheid, zelfs als we dat overdreven of onnodig menen te moeten vinden. Ik weet dat ze dat met veel kunde en liefde doen, maar vanavond vraag ik opnieuw een welverdiend applaus voor onze vrouwen en mannen!
Wat een zorgelijk jaar ligt achter ons. De wereldwijde problemen kwamen en komen heel dichtbij. De Vereniging Hof van Twente-Kiev Pechersk haalde de jarenlange banden weer aan en daarmee een grote groep oorlogsvluchtelingen naar onze Hof. Onze inwoners stelden hun huizen open of maakten de opvang op andere manieren mogelijk. Dat zijn we: gastvrij, warm en in staat snel te handelen. En niet alleen voor de Oekraïners. In Delden vindt crisisnoodopvang plaats en vinden gezinnen uit andere landen hun toevlucht. Zoals die verlegen jongen uit Syrië die zichzelf gitaar leerde spelen via het internet en graag architect wil worden. Dan kan hij straks het huis voor zijn familie weer opbouwen. En de vluchtelingen die wij gaan opvangen in de twee scholen in Markelo en Goor. De stromen zullen blijven komen en we weten dat een mens niet zomaar vlucht.
En toch is het af en toe lastig om dat beeld te blijven zien. Van een mens die wordt verdreven van huis en haard, door oorlog, door droogte of hitte, door armoede. Ik weet zeker dat wij die mensen, ondanks al onze vragen en al onze eigen zorgen, een plek zullen blijven bieden. Gewoon omdat we gastvrij en warm zijn en in staat om snel te handelen.
Het was ook een jaar waarin de voedselbanken het drukker kregen, meer mensen in de schulden kwamen en kinderen zonder ontbijt naar school werden gestuurd. Met een baan voldoende verdienen om een huis te kunnen betalen, was niet meer vanzelfsprekend, laat staan om het te kunnen verduurzamen. Toegang tot zorg en onderwijs. Hetzelfde verhaal. Onze mensen in het gemeentehuis kregen extra en ook zware taken naast hun normale werk, want het rijk is afhankelijk van de uitvoering op lokaal niveau. Dat daar onvoldoende handen zijn en rijksmiddelen naartoe gaan is inmiddels ook wel duidelijk. Toch pakken we de handschoen telkens op, zelfs als we weggezet worden als onwillige lokale overheden. Jammer en onnodig dat Den Haag dat nog steeds niet beseft.
Dat nog steeds niet wordt beseft hoeveel kracht en creativiteit in gemeenschappen als de onze zit. Het afgelopen jaar was daar opnieuw getuige van: prachtige bedrijven ontvingen welverdiende koninklijke onderscheidingen: het 250 jarige Carelshaven in Delden, de 175 jarige IJzergieterij Sanders in Goor. Of wat te denken van al die verenigingen die al zolang de spil zijn in hun gemeenschap: de 90-jarige Hervormde Vrouwengroep Diepenheim, PJGO Markelo 100 jaar én een koninklijke erepenning, de Deldense Korfbal Vereniging 100 jaar met een onderscheiding, VV Bentelo 75 jaar, Eungs Schöppe 50 jaar; evenals de Goorse Korfbalvereniging Phenix ‘72; Rijvereniging Diepenheim 75 jaar en wat te denken van de Deepse Harmonie die haar 121 jarig bestaan vierde met een prachtig nieuw vaandel en uniformen die ronduit koninklijk zijn.
Zoveel kracht en creativiteit en saamhorigheidsgevoel. De rolstoelvierdaagse mocht weer plaatsvinden in Delden. Onze Frederieke deed mee aan de Special Olympics in Twente, de Golden Oldies hingen er met dansende benen uit in Hengevelde, de Goorse paardenmarkt werd een betoverende Goorse Wintermarkt en de vrijwilligers-prijzen van de Provincie Overijssel gingen naar maar liefst vier Hofse Stichtingen.
De Stichting Stolpersteine Goor, Stichting Franje, locatie Markelo en de groene prijs voor vrijwilligers van De Reggetuin. Tot slot Museumboerderij de Wendezoele die een dag later ook nog eens tweede werd bij de uitreiking van de Erfgoedvrijwilligers-prijs in Den Haag.
Toppers, allemaal. Ze verdienen uw applaus.
En over de provincie gesproken. Natuurlijk mogen we wel eens met elkaar van mening verschillen. Waar het schuurt en aan de Regionale Energie Strategie wordt gewerkt, vallen wel eens spaanders. Maar we lopen samen op waar het gaat om de noodzaak voor onze boeren om perspectief te krijgen en de noodzaak om te gaan experimenteren. Zoals met het plan van de boeren in Markelo om betere en meer duurzame dingen te doen met al het rijksgeld dat ligt te wachten. Wij geloven dat wij het samen beter kunnen, als er geluisterd wordt naar onze boeren en kennis en praktijk samen optrekken. Kaartjes van tafel en uitvoerbare plannen erop.
Daarom is het ook zo fijn dat onze gemeente nu een tijdje de P10 mag gaan trekken. De club van grootste plattelandsgemeenten in Nederland, telt inmiddels 31 leden verspreid over de randen van Nederland en heeft een plek aan tafels waar over ons wordt besloten en nu dus ook met ons. Ik was erg blij dat onze koning nog eens benadrukte dat stad en platteland elkaar nodig hebben. Wederzijds. Het is mijn overtuiging dat die band veel meer moet worden versterkt. Niet vanuit een Calimero houding, maar vanuit de overtuiging dat wij de kracht en de creativiteit hebben om het voor elkaar te krijgen. Wij zijn fundamenteel onderdeel van de oplossingen die al die grote vraagstukken nodig hebben: energie, klimaat, wonen, zorg. En wij hebben de stad nodig.
Toen de Commissaris van de Koning ons bezocht voor zijn ambtsbezoek twitterde hij “Een gevarieerd ambtsbezoek aan zelfbewuste gemeente Hof van Twente. Inspirerende inwonersinitiatieven van kernen: toekomstbestendig Hengevelde, dynamiek Stokkum, duurzaam initiatief Markelo-Oost.” Daar had hij wel een kern van onze Hof te pakken. Wij zijn zelfbewust en dat mogen we zijn omdat er zoveel goeds en moois gebeurd in onze gemeenschap. Al die vrijwilligers die niets vrijblijvend willen doen, van het eerste kievitsei gevonden door Tonny Rupert, tot aan de Held van onze Hof Maarten ter Hofte, van de Beste Buur Bokaal voor Bennie en Annie Potman tot aan al die nieuwe gedecoreerden tijdens de Lintjesregen.
Van Op Stoom, naar de bouw in Stokkum. Van zoveel veegplannen naar toekomstbestendige erven. Zelfbewust, krachtig en eigenzinnig, dat zijn wij.
In maart hebben wij een nieuwe raad gekregen en in mei een nieuw college. De door u gekozen raadsleden beginnen aan vier lastige jaren, dat behoeft geen uitleg. Samen met het college zullen zij moeilijke keuzes moeten maken in het belang van alle inwoners. Niet van een enkele inwoner of ondernemer, niet van een enkele kern. Zij zullen belangen moeten afwegen en doen wat het beste is voor het algemene belang, voor onze Hof. Ik gun hen de ruimte, de wijsheid, de onafhankelijkheid en de moed om dat te doen. Zij hebben uw steun daarbij nodig.
Tot slot gun ik het ons allemaal dat wij in staat zijn om onze Hof te behouden en te behoeden. Ook in het nieuwe jaar. Ook als er nog zoveel uitdagingen op ons afkomen. Misschien is het goed om dan terug te denken aan alles wat ons die eigenzinnige Hof maakt. Als we vluchtelingen opvangen, als we onze vrijwilligers zien werken, als we ondernemers hun nek zien uitsteken, als we huizen bouwen voor onze kinderen en iedereen die een plekje in onze gemeenschap zoekt. Als we onze jongeren en ouderen willen ondersteunen, Als we werken aan onze veiligheid, als we onze boeren zien boeren. Het zal overleg vergen, elkaar in de ogen kijken, niet praten over elkaar, maar met elkaar. Niet gelijk die mening klaar hebben, maar eerst willen luisteren en onderzoeken. Ik weet zeker dat wij dat kunnen. Dat wij dat alleen samen kunnen.
Ik wens u een zelfbewust, krachtig en saamhorig nieuwjaar.
