Tijd verglijdt. Al weer een jaar voorbij. Voor je het weet, ben je uit de tijd gestapt. Daarom toch maar een goed voornemen gemaakt. Eentje dan. Want ik moet ‘ontspullen’. Ik moet me ontdoen van overbodige ballast. Maar eerst wil ik nog een paar keer terugkijken op zestig jaar journalistiek. Pure nostalgie. Wat waren de hoogtepunten? Herinner ik me alles nog? Of niet meer zo goed, zoals Mick Jagger mij toevertrouwde toen ik hem al heel wat jaren geleden ’s nachts om half drie interviewde op de zevende etage van het Okura-hotel in Amsterdam. Kijk, dat herinner ik me nog donders goed. Hoogste tijd dus om artikelen, aantekeningen en foto’s nog één keer door mijn vingers te laten glijden.
Dat worden dan beknopte kroniekjes over staatsgrepen in Zuid-Amerika en mijn rol als klokkenluider na een mega-aanslag in Madrid. Over een absurd klokkenmysterie in Rijssen en over enige turbulentie aan het Plein van de Hemelse Vrede in Peking toen ik een vraag stelde aan de voorzitter van het Chinese parlement. Als mij de tijd wordt gegund, kan ik iets uit de doeken doen over het geheime leven van een zendelinge in het Amazone-gebied en wat Stevie Wonder mij toevertrouwde toen ik hem in Cannes vroeg wat hij wilde zien als hij even zou zijn genezen van zijn blindheid. En dan hebben we de Witte Wieven nog die mij een onrustige nacht bezorgden toen ik in de kapel onder de Kroezeboom sliep.
Ach, het is zoals een goede vriend in aangepast Deeps zei toen ik het vaderland verliet: ’Een loslopende vöggel, vlög altied iets in ’n bek’. Inderdaad, wie als journalist langs verre velden en oevers van verbeelding heeft gereisd, heeft veel te vertellen. Dat ga ik de komende tijd dan maar eens doen. Want tijd verglijdt. En voor je het weet…..
HENK BOOM