Ik zag recent een aflevering van Bureau Rotterdam waarin een collega van mij haar tranen de vrije loop liet. Waarom? Omdat ze even niet meer wist wat ze moest doen. Zojuist had ze eerste hulp verleend aan een slachtoffer met schotwonden. In de hectiek die het incident met zich meebracht, vond ze dat het niet zo soepel was verlopen. Daar baalde ze van.
Normaal ben ik niet zo van de real life politieseries, laat staan van de gekunstelde versies. Het gedrag van de hoofdrolspelers is in mijn ogen soms net even iets anders dan in de werkelijkheid. Het romantiseren en een vertekend beeld schetsen ál helemaal niet. Nu ben ik als agent uiteraard bevooroordeeld en weet ik als geen ander hoe er wel aan toe gaat. Neemt niet weg dat het voor de kijker alleraardigst vermakelijk is.
Maar waar ik wel sympathie voor heb, is dat je in een tv-programma waarin je met je snufferd opgenomen wordt, je zwakte laat zien. Dat je ook maar een mens bent. En niet alleen loopt te schitteren, maar soms ook het kwetsbare, onzichtbare vlammetje naar buiten laat komen. Er zouden meer van dit soort lichtpunten mogen zijn in deze tijd.
Goed goan!
De Wijkagent