Op z’n Nederlands beter bekend als Terschelling.
Afgelopen mei zette ik voor het eerst voet op dit mooie eiland.
Waar de tijd nog zichtbaar stil is blijven staan.
Niet in het dagelijkse leven maar in de rust.
De haven het toneel is van de boten die komen en gaan.
Het leven waar je je hart aan verpand.
De geschiedenis die ver terug is te voeren. Een thuis voor zeelieden en hun gezin.
De Brandaris die een wakend oog maar ook een vlam in de duisternis is.
De bunkers in de duinen die de Duitsers gebruikten voor hun verdedigingslinie.
De huizen die tot 1942 nog gewoon Noord-Hollands waren.
Waar men nu tot Friesland behoort.
Schylge. Waar het geluid van de sirenes hetzelfde klinken als in Twente. De politie en hulpdiensten hetzelfde doen als in de rest van Nederland. Waar ongelukken ook op de loer liggen. Misschien wel meer dan op het vaste land. Het water het domein is van de KNRM. Het halve eiland als vrijwilliger dient. En elke noodmelding een ware dorpsuitloop betekent. Zij trots zijn op hun werk.
Terschelling. Waar de wijkagent dezelfde achternaam heeft als de veerdienst. Waarvan de boot is die dit alles achter mij liet.
Goed goan!
Jordy Scheggetman
Wijkagent Markelo en Diepenheim