N’n pleksk’n wos

133

Doar stun e, noast mie, veur de boet’nschoefdure bie slager Kastelein. Stief teg’n mie an te wocht’n daw n’n keer noar binn’n konn’n; n’n keerltjen met n’n petjen op, de kleppe in ‘n nekk’n, n’n joar of achte den vedach vôlle lek op Pietje Bell oet de beukskes van Chris van Abcoude.

Een onmeunig leef snuutje, umme op te vrett’n, mar onderdoems ene um in de smiez’n te hool’n.

“Zo, boschopp’n doôn veur oe moô?” begon ik oonze conversatie.

“Nee!” zè re mie, “Ik komme veur n’n pleksk’n wos.”

“Joa, dan moj toch eers wat vleis koop’n, aans krieg ie oe pleksk’n wos neet,” dee ‘k ‘m oet de deuke.

Leef glimlach’nd kek e mie an. Mar oondertusken.

Een oalder echtpaar ging d’r oet en wiele bei’n konn’n noar binn’n.

Toen ‘k an de buurte wasse, stonne nog steeds stief noast mie.

“Ik heb oe wal deur, smiester!” zè ‘j ’k ‘m.

N’n grijns op zien snoet’n word’n allengs brejer.

Noada ‘k of e rekkend harre ; mien slagerspasje onder n’n scanner hen e haald veur de bonuspunt’n, vroôg de slagersvrouwe:

“Zo, mien jungske, bun ie met oe opa met, dan lust oe wal n’n pleksk’n wos?”

Dankbaar nam “Pietje Bell” ’t stuksken vleischgerecht an. En stief noast mie, nog aaltied, ginge wieleu bei’n noar boet’n.

Terwiel ik miene boschopp’n in de taske van de fietse dere, kwamme, al kewwend, eemn bie mie stoan met zien fietske.

“Zo onderdoems zu’j al heel wat oale leu in Deep’n hebb’n,” smiespl’n ik ‘m toô.

“Smaakt t’r wal goôd umme, opa, bedaank oe!” en grijnzend reed e doarnoa vot.

“Ie Smeeroãsk’n daj bunt!” reep ‘k ‘m nog lachend noa.

Ik trapp’n de fietse ok an en kachl’n noar hoes met stof in mien heufd veur n’n column in ‘t Deeps Nieuws.

Casper Bruinink