Recent bezocht ik Sachsenhausen, een concentratiekamp dichtbij Berlijn. Nog niet eerder was ik op een plek waar de stilte en het aanschouwen van wat er nog van over was mij zoveel vertelde over een zwarte bladzijde in onze geschiedenis. Een tijd waarin je als mens niet kon leven anders dan overleven. Een wereld wat niets gebracht heeft, anders dan pijn en verdriet. Iets waarvan je denkt, dat gebeurt nooit meer.
Als politieagent heb je een moreel kompas. Alles wat jou heeft gevormd, zorgt ervoor dat je als mens doet wat je denkt goed te doen. Daar hoort geen haat, discriminatie of geweld bij. Hoe schrijnend is de werkelijkheid. Nog steeds zie ik hoe mensen worden verweten, vermeden of buitengesloten. Op basis van mening, geslacht of ras.
Dat kan en mag niet. Helemaal niet nu we zouden moeten weten waar het toe kan leiden.
Hoe sterk je ook van gedachten verschilt, laat de discussie niet leiden tot nog meer afstand. Leer van de ander, stel vragen in plaats van het invullen van je eigen waarheid. Sta open. Voor iedereen en alles wat er op je pad komt. Want zolang je nog je eigen weg kunt gaan, is vrijheid daar.