Hij had best graag tuinman willen worden maar, terwijl zijn vader werkzaam was in het ijzer, was Frits beter met ‘zachte‘ materialen. Dus naar Deventer waar de vakschool was, gevolgd door avondopleidingen in Lochem, Holten, Zwolle, Hengelo en Neede in binnenhuis architectuur.
In dienst werkte hij in de zeilmakerij: “Dat was beter dan schieten, dat lag me helemaal niet”. Na gewerkt te hebben bij woninginrichters in Lochem en Neede , kwam Frits in dienst bij Van der Kolk: ”Van Johan heb ik veel geleerd over antieke kasten, kabinetten opknappen en zo, dat was een fijne tijd.” Langzaam begonnen lichamelijke klachten zich te ontwikkelen. Vloerbedekking leggen vraagt veel van je knieën en er was vaak zwaar tilwerk. Frits wilde niet afgekeurd worden en de papieren om voor zichzelf te beginnen had hij. Samen besloten ze de meubelstoffeerderij te beginnen. Eerst gewoon thuis proberen, het huis aan de Schimmelpenninckstraat was vol gepropt met materiaal. Niet lang daarna kwam er ruimte in de voormalige bakkerij van Oldemenger: “Rustig aan kijken of het werkt.” Toen dat goed ging, kon Frits de schuur van Bouwmeester gebruiken. En 15 jaar later kon hij ook de naastgelegen schuur daarachter betrekken, zodat hij echt de ruimte had, maar ook inmiddels de zekerheid dat de zaken goed gingen. Marja, zijn vrouw, hielp Frits waar ze maar kon. In de etalage aan de Watermolenweg hebben zeer bijzonder objecten gestaan. Ook door zijn vakmanschap en het leveren van kwaliteit heeft Frits een onuitwisbare naam opgebouwd. Ook hij zal de contacten en uitdagingen missen maar nu hij lichamelijk nog redelijk in orde is wil hij graag met Marja gaan fietsen en wandelen. Samen hebben ze de hobby steen bewerken opgepakt en motor rijden mag hij ook graag doen.
Het is nog een vraag waar alle machines en materialen blijven, mocht iemand interesse hebben, ze zijn te koop. Tot juni heeft Frits nog opdrachten, daarna wordt de sleutel definitief omgedraaid en is Diepenheim een vakman bij uitstek kwijt.