“Ik weet niet of we wel gaan opereren” zei de dokter in Almelo, “U bent al 72”. “Wrijf het er maar in” dacht ik. Gelukkig werd ik de volgende dag gebeld door een andere arts, die het helemaal zag zitten. Dinsdag naar de anesthesie en woensdag was ik aan de beurt om mijn sleutelbeen te laten repareren. Het gebeurt op zondagmorgen. Zoals altijd een rondje mountainbiken over de Markelose heuvelen. Bij afdaling van het talud van de Stokkumse brug ging ik over de kop. Ik denk dat ik ongeveer 7000 keer van dat talud ben afgereden de laatste 30 jaar. Ook wel eens gevallen, maar nooit zoals nu een onheilspellend “krak”. Met de andere arm de fiets opgeraapt mijn fietscollega’s adieu gezegd en met één arm naar huis gefietst. Het is warempel de eerste keer van mijn leven dat ik echt iets breek. Als acrobaat viel ik een metertje of zes uit de trapeze. Ook stortte ik eens al handstaand met een stoel van een tafel. Dat leverde dan wat kneuzingen op. Ook sloeg ik eens met een galopperend paard over de kop. Ik maakte rare vallen tijdens bergbeklimmen. Smakte in de sneeuw met skiën en stuiterde wel een bergpas af tijdens bergwandelen. Ook een frontale botsing met een andere auto leverde geen breuken op. Steeds kwam ik er met kneuzingen en blauwe plekken af. Maar nu was het noodlot daar. Is dit toch een veeg teken? Nu ik dit schrijf kan mijn arm weer aardig gebruiken. Twijfel overvalt me een beetje. Ondertussen wordt ook mijn verende voorvork gerepareerd. Daar was wel degelijk wat mis mee volgens de deskundigen. Laten we de schuld dus maar aan het materiaal geven en niet aan de naderbij sluipende ouderdom. Flink oefenen met de arm en eind januari weer van het talud af.
Ton Besling