“Wa moj veur dat book hebb’n?” vroog zee mie bie de Fancy Fair in de kantine van de manege.
“Doar vroage ‘k oe twee Euro veur.”
Heure mond völ lös, de oog’n gleui’n heur in de kop.
“Doar buj vös te duur met!” pakk’n zee oet. “Ik betale oe neet meer dan één Euro vieftig.”
“Dan loat ‘m mooi ligg’n.”
Zee heel an.
“Eén Euro zeumtig dan, ma ginne cent meer!”
Ik pakk’n ’t book van heur weer an en wees heur op de dikte , de goeie literatuur, en dat ’t er heel good oet zag en boet’n dat ’t geld neet veur mie was, ma veur de Fancy Fair van de karke, dus veur de Deepse Gemeenschop.
“O, dan hek ‘t er wal één Euro tachtig veur oaver,” ging zee schaamteloos vedan.
Ik ginge neet wiet’r met heur in discussie en stopp’n ’t exemplaar weer tuss’n de andere beuke.
“Dan ma neet!”
“N èneke’n wiet’r kwam zee kunnigheid teg’n. “Road ’s woar wie vanoamd hen goat?”
“k Zol ’t neet wett’n!” zè de kunnigheid.
“Noar ’t Lansink in Hengel, ie wet wa, dat Michelin restaurant woar Lars van Galen de sterkok is,” zè zee met enige greutsigheid.
“Ie nem ter van,” zè de kunnigheid. Dure menu’s, dure wien, en umme te loat’n zeen dat oe geld mot roll’n n’n best’n fooi too. ‘k Ken oe wa.”
“Vernem ik enige jeloersigheid,” bet zee de kunnigheid too en leep met ‘t heufd in n’n nekk’n wiet’r.
An de andere kante van de book’ntoafels mos zee wier langs mie hen.
“Eén euro tachtig!” En met oetgestrekk’n gezichte leep zee noar ‘t bewuste book van doarnet en hele ‘t mie onder ‘n neuze.
“In gin honderd tachtig joar en de groet’n an Lars van Galen.” Onderwiel grep ik heur ‘t book oet de hâne.
Met vuurrooie kinnebekke stiefel’n zee de kantine oet.
Casper Bruinink