Ashot, zijn vrouw Marina en hun twee kinderen kwamen in september 2022 in Diepenheim, ongeveer 6 maanden na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne.
Het was de moeder van Ashot, die hem zei dat hij zijn vrouw en kinderen moest volgen. Marina was drie weken eerder samen met haar twee kinderen, toen 2 en 4 jaar oud, het bezette land uit gevlucht. Ruim 100 kilometer richting het noorden woonde familie van Marina. Vandaaruit ging de reis met de trein naar Kiev. Onderweg werd haar 4-jarige zoon op het hart gedrukt: “Jij blijft dichtbij en luistert heel goed naar mij.” Vanuit Kiev gingen ze naar Polen. Ashot vluchtte ook met maar 1 koffer, wel daarin de meest belangrijke papieren, via een heel andere weg. Hij ging via Rusland naar Litouwen om daarna Marina in Polen te treffen. In de tijd voor de bezetting, was hun leven hetzelfde als dat van de meeste Nederlandse gezinnen, met dezelfde bezigheden, zorgen en vreugden. Daar is nu niks van over. De reis was heel vermoeiend, ze moesten overstappen in Hannover, waar een trein vertrok naar Hengelo. Daar werden ze doodmoe opgevangen door een gastgezin dat al andere vluchtelingen had opgevangen. Eerst een douche en een bed. De rust overviel ze. Ze sliepen voor het eerst sinds maanden weer goed. Zij verblijven sinds anderhalf jaar officieel in Nederland op grond van de Tijdelijke Beschermingsrichtlijn en hebben een BSN-nummer. Ashot heeft werk gevonden en Marina heeft al een jaar Nederlandse les. De kinderen gaan in Diepenheim naar school. Ze spreken inmiddels best goed Nederlands. Ze bouwen wel bewust aan hun toekomst. Het gezin wordt zwaar overschaduwd door het gemis van hun familie. Er is contact via computers en telefoon, foto’s kunnen worden uitgewisseld, maar elkaar in de ogen kijken wordt node gemist. Ook het gevoel hun landgenoten in de steek te hebben gelaten, knaagt. Natuurlijk is Ashot heel gelukkig nu veilig te zijn met zijn gezin. Het appartement waar ze in Oekraïne in bezet gebied woonden, staat nog steeds overeind, maar het is de vraag: hoe lang nog. Ashot was ingenieur bij een grote kerncentrale, daar werkte Marina ook, de grootste kerncentrale van Europa. Ze hopen dat ze terug kunnen keren. Het leven gaat door. Voor Ashot en Marina blijft de onzekerheid in welke land hun toekomst ligt…….