Ambitieus, dat is ze haar hele leven al geweest. Een bewogen leven: ”Ik kan met heel veel plezier terug kijken op alle dingen die ik heb gedaan en die me gegeven waren, ik heb een rijk leven gehad.”
In 1937 is ze geboren als oudste in een gezin met drie zusjes en een broer.
“Ik ben vlak voor de oorlog geboren, die heeft de nodige littekens achtergelaten, de gehele familie van vaders kant is in de oorlog vermoord, mijn vader zelf zat ondergedoken”, verteld ze aangedaan. Dat ze in 2016 met haar broer en diens vrouw een bezoek heeft gebracht aan Auschwitz, deed haar enigszins berusten in die geschiedenis .
Ze was 18 jaar toen ze de Mulo in Amsterdam met succes afrondde. Haar vader wilde graag dat ze zou gaan studeren maar haar wens was: geld verdienen, om bij te dragen in het gezin. Zo gezegd , zo gedaan. Na twee maanden werken bij het GAK op personeelszaken werd ze secretaresse van de onderdirecteur.
Na de verhuizing van haar ouders naar Utrecht werd ze directiesecretaresse bij een Uitgeverij. Tijdens deze periode speelde zij cabaret bij P.v.d.A. en trad ze samen met 10 personen op met eigen geschreven teksten voor een divers publiek. Daar stopte ze mee om een jaar te gaan werken in Engeland.
Haar man Hans, die een baan had in het onderwijs, kwam ze tegen in Voorburg. Ze verhuisden naar Epe nadat ze getrouwd waren en hun dochter was geboren. Daar kwam de vraag aan Hans of hij wat voelde voor een functie in de gemeenteraad. Het antwoord luidde: “Dat kun je beter aan mijn vrouw vragen.” Al snel was ze secretaresse van de fractie. In 1984 werd ze gekozen als eerste vrouwelijke wethouder van Epe. Na een jaar of 8 wilde ze wel eens wat anders en las in de Staatscourant een advertentie voor burgemeester in Diepenheim. De commissaris van de Koningin benoemde haar op 16 december 1992, Mevrouw Blaak was de eerste vrouwelijke burgemeester van Twente. Ze herinnert zich de herindeling van Diepenheim als de dag van gisteren. Ze had veel hobby’s die ze wegens tijdgebrek niet kon uitoefenen zoals toneel, cabaret, lezen, breien en haken. Ze is zich bewust van de ontwikkeling van het leven. Haar man is overleden : “Mede door zijn inzet heb ik kunnen doen, wat ik heb gedaan, hij heeft mij de ruimte gegeven, daar zal ik hem mijn verdere leven dankbaar voor zijn.“