“Niet in hokjes denken, maar kijken naar ieders mogelijkheden”.
Anita is geboren op 20 september 1968 als zus van een vijf jaar oudere broer. In de nieuwbouwwijk: van Dalestraat was altijd wat te doen en er waren veel kinderen. Ze had zich al enigszins onderscheiden door in de kledingwinkel geen jurkjes te willen passen maar iets wat ze zelf leuk vond. Haar vader was de winkel al uitgegaan en moeder gaf het uiteindelijk op om haar in jurkjes te stoppen. De lagere school was voor haar een feestje, de MAVO was voor haar geen echte uitdaging. Daar kwam ze ook Eddie ten Duis alias Gijsbrecht van Amstel tegen, dat was interessant. Ze speelde al vroeg toneel en in de jeugdsoos leerde ze activiteiten organiseren en theater maken. Samen met een vriendin verfde ze haar haren: pikzwart. Tot grote schrik van wat oude dames op de kermisweide werd dat in het zonlicht paars. In Zutphen, waar ze mode en kleding studeerde, ging ze op kamers wonen. Daar leerde ze dat ze niet iets in de mode wilde doen, theater trok meer. Ze maakt de opleiding af, waarna ze auditie deed in Maastricht op de toneelacademie, waar ze werd aangenomen. Ze was toen 20 jaar en ging net over de grens in België in Hasselt op kamers wonen: “In het Oosten voelde ik me nog heel wat”, maar hier werd ze onzeker, het accent moest worden afgeleerd en de cultuur op de Toneelacademie was echt: Ons kent ons vanuit het wilde westen. Anita wilde graag experimenteren met kleine groepen, straattheaters, poppentheaters, schooltheater, themavoorstellingen die ze zelf schreef en de opleiding werd niet afgemaakt. Ze zette o.a. samen met Norbert Busschers het straattheater ‘Gajes’ op en speelde zelf graag maffe typetjes. Om een beetje geld te verdienen ging ze post sorteren. Anita was voor de zoveelste keer door vrienden van haar broer verhuisd en streek nu neer in Arnhem. Haar hobby’s zijn lezen, hardlopen, nieuwe mensen ontmoeten en reizen. Toen ze Diepenheim was komen wonen, vroeg Harry Zandjans Anita om te helpen als regisseur bij Ons Genoegen. Samen vatten ze het idee op om het theaterstuk Regenwice te bewerken in 2005, gespeeld door leden van Ons Genoegen en PJGO-Toneel en zo’n 100 andere betrokkenen. Daar kwam Anita Henk Post tegen en dat was een ‘blijvertje’. In het jaar 1999 werd de theaterwereld door Anita gezien als een ‘dood spoor’ en ging ze als leidinggevende werken bij KPN/telecom, later KLM/AF, waarna Menzis volgde. Ook heeft ze de studie Commerciële Economie afgerond. Ze probeert mensen anders te laten denken richting oplossingen, met een meer open blik. Ze denkt nog na over de toekomst, wil nog wel een keertje van baan wisselen, wil graag nog een bijdrage leveren voor gelijke kansen met name voor kinderen. Zelf heeft ze geen kinderen, maar Henk heeft er gelukkig drie.