Het is voorbij. De zomer, het enthousiasme van de tuinliederen, de claxons van de truck-toogdagen, de frivole pianosolo’s van Wibi en het geschuifel over fancy fairs en brocantemarkten. Alle klankpatronen zijn, zoals elk jaar, verstorven in de jubelherrie van de Schutterij aan de Borculoseweg. Vrolijke decibellen waarover de omwonenden, zoals goede noabers dat betaamt, vooraf keurig zijn ingelicht.
Dat kan ook anders. Afgelopen zomer verbleef ik een weekend bij familie aan de rand van Münster-Hiltrup. Rustige wijk. Amper verkeer. Jammer alleen dat het die nacht broeierig warm was. De Duitse muggen kwamen venijnig zoemend door het geopende slaapkamerraam naar binnen. Uiteindelijk zakte ik om vijf uur zondagochtend eindelijk weg in een diepe slaap.
Nou was mij meegedeeld dat in dat weekeinde het jaarlijkse doorzakfeest van de Schützverein Dicke Eiche zou plaatsvinden. Maar ach, wat zou het, de feesttent stond twee kilometer verderop. En het instrumentarium van het muziekkorps van de Dikke Eik, zo was mij verzekerd, bestaat vrijwel uitsluitend uit dwarsfluiten. Prachtig, dacht ik nog. Wat is nou mooier dan het poëtische geluid van een dwarsfluit?
Maar ik wist niet dat de dwarsfluiters van de Dikke Eik elk jaar op de zondagochtend een muzikale aubade brengen aan hun voorzitter. En niemand had mij verteld dat de nieuwe voorzitter van de Schützverein kort voor ons weekeinde in Hiltrup tegenover ons logeeradres was komen te wonen. Zo kon het gebeuren dat wij om half zeven ’s ochtends in strijd met de meest elementaire mensenrechtenverklaringen over zondagsrust ruw uit onze diepe slaap werden gewekt door zeker dertig Dicke Eiche-leden die pal onder ons nog steeds geopende slaapkamerraam (aan de straatkant) in luid en niet al te zuiver dwarsfluitgeschal los gingen, daarbij gesteund door een grote trom met blikken deksels en het a-ritmische geluid van lege bierflesjes die kletterend terugvielen in meegenomen kratten. Pffff.
Henk Boom