verhaal 1:
Sinds dat Peter Paul en Maddy n’n e-bike hadd’n, brach’n zee völle tied deur op de fietse.
Op n’n dag stell’n Maddy veur um ne keer wier richting Deep’n te rie’n.
Vanoet Lochem, boam langs ’t kanaal, veur de Vennebekke linksof noar n’n zandweg, ’t spoor oaver en via n’n Kooidiek, Exel en Loarne wier op hoes an.
Dat lek Peter Paul wa wat. En doar gingkt hen. Stoete en ne kanne koffie met veur onderweg. Leefebrieje!!
Allene op één punt hadd’n zee zich lelluk vekekk’n: Den onbewaakt’n oavergangk van vegang’n tied was d’r neet meer. Doar was noe ne joekel van ne brugge veur in de plaatse komm’n.
“Wie loat oons neet kist’n!” zè Peter Paul, “Doar komme wie ok wal oaverhen”.
Met onmeunig völle meuite hadd’n zee zich noar boam ewosseld. Mar ’t was elukket. Hulde. Noe nog noar dale.
Verhaal 2:
Ik kwam van de aandere kante bie de trappe an met mien mountainbike. Ik begun an de klim met de 46 trè.
Halverwège heur’n ik stemm’n boam mie. Heel veurzichtig zagge ik n’n rad, toen ne stuurstange en tut slot ’t rooie smuleke van Maddy veschien.
Doar ging ietskes vreselijk mis. Maddys veurwiel schot van ‘t plänkske. De fietse vloag heur oet de hane en kwam met stuitr’nd geweld dale. Maddy kon ‘m neet biehool’n en bleef noa tien trè ligg’n met n’n gat in de bokse en ’n kapot knee.
Ik kon ondertusk’n ginne kante op en Maddy’s fietse kwam met donderend geweld teg’n mie an.
Maddy was kats van de wieze, Peter Paul en ikke war’n oons rot eschrukk’n. Ik in de weet’nschop da‘k ok met twee fiets’n 23 trè läger had könn’n ligg’n.
’t Knee van Maddy was wal eim ne bron van zorg. De kapotte spiekebokse was minder arg. Is tegenswoordig modern, ma dat lek mie op dat moment neet zo gepast umme dat te zegg’n.
Buj ok niejsgierig noar dee brugge oaver ’t spoor bie n’n Kooidiek? En ie bunt t’r nog neet e wes? Goa ’t zeen met eig’n oog’n.
Casper Bruinink
