‘Ouder worden gaat vanzelf. Je hoeft er niets speciaals voor te doen – behalve verder leven,’ schrijft Suzanne Biewinga in de inleiding van haar boek Ouder worden als ervaring. Dat sommige mensen vroeger ook oud werden, was meer uitzondering dan regel. Maar tegenwoordig wordt iedereen massaal ouder. Wij ook, mijn kinderen, mijn kleinkinderen, mijn achterkleinkinderen, mijn vrienden, mijn buren, allemaal zijn we onderweg op onze reis naar het einde van de tijd.
Wat te doen nu we zo oud worden? ‘Ontspullen,’ zegt mijn echtgenote voortdurend en zij is ook nog eens zeven jaar jonger. Met die gedachte kreeg ik onlangs van iemand die ruim een decennium ouder is, twee fraaie boeken, blij dat hij was dat hij daar iemand een plezier mee kon doen. Het proza verrijkt nu mijn nog steeds uitdijende verzameling boeken van en over mijn favoriete auteur. Je moet toch ergens houvast aan hebben.
Tegelijkertijd vraag ik me af wat ik moet doen met mijn verzameling langspeelplaten van Maria Callas. Wat te denken van de kleine twintig elpees met opnamen uit de jaren vijftig en zestig, alle tot stand gekomen in de befaamde Sun-studio in Memphis? Ik weet het, vinyl is hip. Tijdens mijn uitvaartdienst mogen Maria Callas en Johnny Cash best een deuntje meezingen. Maar die elpees…? Ballast! En de boeken? Tsja, wie leest, denkt meer.
In het boek van Biewinga lees ik over gesprekken die zij had met ouderen over hun ervaringen in hun fase van het bestaan. ‘Filosofiewerkplaatsen’ noemt ze dat. Want met elkaar filosoferen over het ouder worden, is volgens haar een voorwaarde om gezond ouder te worden.
Zo groeien we als een tsumani naar het tijdperk van AI. Intussen ga ik door met het uitwisselen van ziektedossiers en het filosoferen daarover. Noem het maar een ultieme poging om gezond te blijven