“Hoônevlaaike”
Feilijk kump ‘t neet vake veur. N’n hoond den bie oons op ‘t grös an de stroate zit te driet’n.
Deepse heune en hun baaskes en vröwkes bunt immers good opevoed.
Hebt aaltied n’n plastic zeksken bie zich! Veur ‘t geval dat.
Toch?
Zo neet, könt de gevolg’n bes wa ingriep’nd wean.
Ik harre ‘t plaats delict bespeurd toen ‘k n’n tuin an ‘t winterkloar maak’n wasse.
Doar lagge. ‘t Kek mie an. ‘k Was d’r al ne pâ moal kot langs e goane.
Met de kruuwaag’n ha ‘k ‘m net e mist. Ma good ok.
Was ginnen gewoon’, ik bedoole n’n mooi’n gedreid’n köttel, nee, ‘t ha wa weg van n’n vlaaik’n, zoas ne koo ze in de weide leg, ma dan kleiner. Zeg ma in de vorm van n’n gebäkske.
‘t Lek mie van n’n hoond van middelbare grötte too.
In eerste instantie ha’k te doone met det deer. Hef vaste n’n zeer’n boek ehad.
Ma dee stea woar ‘t gevalleke lag beveel mie neet. Precies woar oonz’n noaber en wieleu de afvalcontainers neerzet. Den mot dus wa vot. Mar hoo?!? Op ne schuppe?
N’n mooi geklaai zol det wean.
Ik beslotte d’r zand op te smiet’n, dan trekt ‘t voch d’r wal in, dach ik.
Köj ‘t nog an, of hake ie noe of?
Noe, eam later was ‘t toch mis en ston ik, veur da ‘k ‘t in de gaat’n harre, d’r tòch in. Gatverdamme!! Woar vège ie den kroam an of? Ie kiekt um oe hen.
“Wa heb ie?” kwam ‘n buurmeinske van wieterop.
Eam stonne wie te kuier’n oaver det deer op veer peute en zien’n zeer’n boek,
toen den hoond van heur det heupk’n zwatte groond ok in de smies’n har ekreeg’n en n’n diarree al an snoet’n ha zitt’n.
Oeteindelijk he ‘k ‘m toch mar op de schuppe leg en ‘t geheel in de Regge speuld.
Biologisch verantwoord?
Kwet neet. Ik wasse d’r wal van of.
Casper Bruinink