(Ergernis!!)
Ik zette mijn fiets in het rek voor de Spar en liep naar de geldmaat om te pinnen.
Het was koud, miezerig februariweer. Ik stopte mijn pasje in de daarvoor bestemde gleuf en werd daarop, weliswaar geautomatiseerd, hartelijk welkom geheten.
Nu ben ik niet de meest onaardige persoon op deze aardkloot, dus knikte ik de automaat vriendelijk toe. Maar deze blééf mij welkom heten en had zich voorgenomen geen verdere stappen te ondernemen. Niet na vijftien seconden, niet na dertig en ook niet na zestig seconden.
Een druk op de stopknop dan maar? Ook niets!! Wat doe je dan?
Kortom, na enige minuten wachten het alarmnummer 088 en nog een zevental cijfers ingetoetst op mijn mobiel om mijn zorgen uit te spreken aan de persoon aan de andere kant van de lijn.
Deze kon niets voor mij betekenen. Ik moest met mijn eigen bank bellen.
Automatische stem! Toets in: een één voor ABN AMRO, een twee voor ING, een drie voor RABO.
Telefoon ging over en er kwam iemand van de RABObank aan de lijn. Toch!!??
Welnee!! Alle medewerkers waren in gesprek. Het werd wachten in de regen en de kou. Ga maar eens weg terwijl jouw pas is ingeslikt.
En toen plots een geluid achter mij. Hè? Niet verwacht, toch gekomen, daar was plotsklaps mijn pasje.
Binnen bij de Spar dan maar geld gepind? Nee, dat kan niet, want de automaat is al drie dagen defect en als iedereen geld bij ons komt pinnen……..?
Op de terugweg fietste ik langs de voormalige RABObank aan de Grotestraat. In mijn gedachten zag ik Anton Elferink daar nog zitten met een sigaret in zijn mondhoek. Pen in de hand. Hoe lang geleden?
Ach, was hij er nog maar om mij geld uit te schrijven….
Casper Bruinink